Ik ben alweer ruim een week terug in Nederland, en in de laatste weken van mijn vakantie had ik nauwelijks tijd om mijn weblog bij te houden. Maar ik heb nog heel veel foto's en verhalen op de plank liggen, dus mijn weblog zal ik de komende tijd nog regelmatig bijwerken. Hier weer een update:

Datum: 22 november 2015
Plaats: Warrnambool (waar de Great Ocean Road eindigt)
Het weer: wisselvallig en een graad of 17
Totaal gevlogen: 19.200 km (ja ja, er is 50 km bijgekomen)
Totaal gereden: 6.334 km
Totaal aantal keren de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer: 53

Op vrijdag rij ik vanaf de camping bij de Wilsons Prom richting de Great Ocean Road. Onderweg kom ik door de stad Geelong, waar een neef en aangetrouwde nicht van mij in de jaren '90 een tijd gewoond hebben. Ik maak er een rondje door het stadscentrum en rij vervolgens naar het huis waar ze woonden om er wat foto's te maken, zodat ze kunnen zien hoe hun oude huis en straat er nu uitzien.

Daarna gaat het via Bells Beach, dé surfspot van Australië, door naar de kustplaats Lorne. Bells Beach heeft normaal gesproken de hoogste golven van Australië, maar vandaag niet. Iets verderop begint dan echt de Great Ocean Road, bij de “Memorial Arch”. De Great Ocean Road is tussen 1919 en 1932 aangelegd door veteranen van de Eerste Wereldoorlog, als een soort werkverschaffings-project voor teruggekomen soldaten. In zekere zin wordt de Great Ocean Road nu gezien als het grootste oorlogsmonument ter wereld. De Great Ocean Road is 244 km lang en loopt van Torquay (vlakbij Geelong) naar Warrnambool. Maar het stuk tussen de Memorial Arch en de plaats Apollo Bay is het bijzondere deel van de weg, dat met bloed, zweet en tranen door de oud-soldaten is uitgehakt in de bergen en kliffen langs de kust. En ik moet zeggen, het is ook wel het mooiste stuk van de Great Ocean Road.

Langs dit stuk van de Great Ocean Road zijn genoeg kleine parkeerterreintjes om korte fotostops te maken. Na één zo'n stopje draai ik weer de weg op.... en krijg na een meter of 50 in de gaten dat ik aan de rechterkant van de weg rij. De auto die me tegemoet komt heeft het gelukkig ook in de gaten en remt al af, zodat ik nog ruim de tijd heb om maar weer aan de linkerkant van de weg te gaan rijden. Maar wat stom eigenlijk. Ik heb de camper al ruim 5 weken en heb er al zo'n 6000 kilometer mee gereden, zonder ook maar één keer die fout gemaakt te hebben. En nu gebeurt het me dan toch een keer, dat ik aan de (voor de Australiërs) verkeerde kant van de weg aan het rijden ben.

Even voorbij Lorne overnacht ik op het Cumberland River Tourist Park, één van de mooist gelegen campings die ik tijdens de vakantie heb gehad. Diep in een dal met hoge rotswanden. Alleen een beetje jammer dat ik zo'n beetje het slechtste plekje op de camping krijg. Het is vrijdag en het is er druk. Veel families en vriendengroepen beginnen er aan een weekend met BBQ en bier. Vanaf de camping loop je zo verder het dal van de Cumberland River in, dus daar begin ik mijn zaterdagochtend mee. Daarna rij ik terug naar Lorne, een leuk kustplaatsje. Vanuit Lorne is het een minuut of 10 rijden naar de Erskine Falls. Eerst hoog de heuvels in, en daarna via een smalle zijweg steil naar beneden een zijdalletje in, waar het water van de Erskine Falls 30 meter de diepte in stort.

Daarna volg ik de Great Ocean Road verder in westelijke richting, via Lorne en Apollo Bay. Zoals gezegd het mooiste stuk van de route, met het verkeersbord “pas op, bochtige weg” en bijbehorend onderbord “de komende 60 km”. Dat zie je ook niet vaak. 60 Kilometer lang slingert de weg van links naar rechts langs de kustlijn. Voorbij Apollo Bay verlaat de weg de kust en gaat de route door het bos van het “Great Otway National Park”. “Great Koala National Park” zou ook een goede naam zijn, want nergens anders in Australië zijn zo veel in het wild levende koala's te spotten als hier. Her en der staan er dan ook auto's met knipperlichten aan langs de weg, en zijn mensen uitgestapt om de koala's te fotograferen. En helaas zijn er dan ook van die mafketels bij die echt op de meest onmogelijke plaatsen hun auto neerzetten om koala's te kijken, zoals midden in een blinde bocht..... Een auto die een stuk voor me rijdt moet hard in de remmen om er niet bovenop te knallen! Ik ga niet bij elke koala langs de weg stilstaan, maar als ik één keer bij geparkeerde auto's zie dat er een moeder-koala met een jong op haar rug in de boom zit, zet ik toch ook mijn busje even aan de kant. Op een veilige plek natuurlijk, dat wel.

In het “Great Otway National Park” pak ik ook de zijweg naar de vuurtoren van Cape Otway. Eén van de belangrijkste vuurtorens van Australië, want dit was vaak het eerste stukje vasteland van Australië dat mensen, die per schip van Engeland naar Australië reisden, te zien kregen. Via Zuid-Afrika voeren schepen in een rechte lijn pal naar het oosten, en kwamen dan bij Cape Otway uit. Als je Cape Otway bereikt had, wist je dat je het gevaarlijkste deel van de zeereis naar Australië achter de rug had, en dat je een paar dagen later in Melbourne zou zijn. En sinds de vuurtoren ook werd voorzien van een telegraaf-station, kon ook naar Melbourne worden doorgeseind welk schip langs Cape Otway gevaren was, zodat men in Melbourne dus wist welk schip in aantocht was.

Vanaf Cape Otway is het nog een kilometer of 70 rijden naar Princetown, waar ik op de camping overnacht. En Princetown is weer zo'n typisch, miniscuul klein dorpje met een pub, een hostel, een winkeltje en een tankstationnetje. De camping is ook bijzonder: het receptie-gebouw is een... oude caravan. Het dorpje en de camping geven me hetzelfde gevoel als in Daintree Village, dat je hier in het echte authentieke Australië bent.

De receptie van de camping

Het mooiste stuk weg van de Great Ocean Road heb ik op vrijdag en zaterdag gereden. Het mooiste stuk kust van de Great Ocean Road ligt echter ten westen van Princetown. Daar vind je onder andere de 12 Apostles, de Loch Ard Gorge en de Bay Of Islands, langs het gedeelte van de kust dat ook wel “Shipwreck Coast” wordt genoemd. Op zondagochtend rij ik van de camping naar de helikopter-haven bij de 12 Apostles. Ik vraag of er een mogelijkheid is om een rondvlucht te maken. Dat kan uiteraard, maar minimaal met twee personen. Alleen kan natuurlijk ook, als je dubbel betaalt. De dame op het kantoor van de heli-haven geeft aan dat ik mijn telefoonnummer kan achterlaten, en als er dan later op de dag iemand komt die ook alleen is, zal ze me bellen zodat ik dan samen met die andere persoon kan vliegen.

Prima oplossing, want vlakbij de heli-haven is op de grond ook genoeg moois van de kliffen te zien bij de 12 Apostles en de Loch Ard Gorge. De 12 Apostles zijn rotsen die vroeger aan het vasteland vastzaten, maar nu los in zee staan. En “12 Apostles” is een mooie naam die eraan gegeven is om toeristen te trekken. Het zijn in werkelijkheid nooit 12 rotspilaren geweest, maar 9. Nadat er eentje in 2005 instortte, zijn er nu nog 8 over. De Loch Ard Gorge is een strandje in een kloof aan de kust, die is vernoemd naar het zeilschip “Loch Ard”. De Loch Ard is in 1878 vergaan, het wrak van het schip ligt hier vlakbij onder water, naast Mutton Bird Island. Slechts 2 van de 54 opvarenden overleefden de scheepsramp. Zij wisten op het strandje van wat nu Loch Ard Gorge is, het vasteland te bereiken.

Terwijl ik bij de Loch Ard Gorge ben, pakweg 2 uur nadat ik bij de heli-haven was, word ik gebeld dat er iemand anders staat die ook alleen is. Ik zeg dat ik er binnen 20 minuten kan zijn (het is zo'n 4 kilometer rijden vanaf de plek waar ik op dat moment ben), en dat is prima. Dus ongeveer een half uur nadat ik gebeld werd hang ik al in de lucht. De medepassagier is Cathryn, een vrouw van een jaar of 30. Ze komt uit Amerika en is hier op reis samen met haar tante en nicht. Ook Amerikanen, maar zij hebben een aantal jaren in Melbourne gewoond.

De rondvlucht is echt fantastisch. 25 minuten, waarin we ook zo'n 25 km heen en 25 km terug langs de kust vliegen. Geweldig uitzicht over de mooie grillige kust van het “Port Campbell National Park” bij de 12 Apostles, de Loch Ard Gorge, London Bridge, de Bay Of Islands en meer.

En een filmpje van de helikopter-vlucht: https://www.youtube.com/watch?v=n1QdXfhnkZE

Eenmaal terug op de grond een leuk moment, als Cathryn er achter komt dat ik een Nederlander ben. Ze vertelt het aan haar tante en nicht, waarna tante naar me toe komt en in verbazingwekkend goed Nederlands vraagt waar ik precies vandaan kom. De tante is zelf in Amerika geboren, maar haar ouders komen uit Zwijndrecht, vertelt ze.

Daarna ga ik nog even terug naar de Loch Ard Gorge en neem een kijkje bij de “Tunnel”, waar het zeewater zich deels ondergronds al een weg van 200 meter landinwaarts heeft gebaand, en bij Mutton Bird Island. Daar zijn de golven al zo hoog dat je meteen begrijpt waarom de kracht van golven zo'n grillige kust kan maken.

Verder in westelijke richting, bij de London Bridge en bij The Arch, zijn de golven nog groter. Echt meters hoog. Gaaf om te zien. Bij sommige golven die tegen de kust klappen, spat het water zo hoog dat het tot boven de kliffen uit komt. En die kliffen zijn toch echt 50 meter hoog!

En dan loopt het alweer tegen de avond. Terwijl er weer wat buitjes beginnen te vallen, maak ik nog één korte fotostop bij de Bay Of Islands, en daarna rij ik de laatste 50 kilometer naar Warrnambool. Drie dagen Great Ocean Road: vrijdag was leuk, zaterdag was leuker en zondag was echt weer een topdag!