Datum: 15 november 2015
Plaats: Kiama
Het weer: de ene dag druilerig en een graad of 18, de andere dag zon met wat wolken en een graad of 24
Totaal gevlogen: 19.150 km
Totaal gereden: 4.425 km
Totaal aantal keren de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer: 39

Vanuit de grijze, grauwe, natte Blue Mountains rij ik naar Kiama. Ook onderweg heb ik zo nu en dan flink wat regen of motregen, maar geleidelijk aan wordt het wat droger. De lucht blijft wel grijs. Eenmaal geparkeerd in Kiama begint het weer te regenen. Het VVV-kantoor van Kiama is toevallig dichtbij, dus ik loop daar naar binnen om te schuilen... En om meteen wat plattegronden van de stad en info over campings in de buurt mee te snaaien natuurlijk. Er is WIFI beschikbaar, dus met mijn telefoon ga ik even het internet op om mijn mail te checken en op Facebook te kijken. Op FB zie ik dat sommige mensen berichtjes hebben geplaatst als “Prayer for Paris” en “My thoughts are with Paris” en ik denk meteen “O nee hè, niet weer een terroristische aanslag?” Ik kijk op nu.nl en nos.nl en zie hoe erg het is. Veel erger dan ik vreesde. En het is een beetje een rare tic van me, maar ik ga dan altijd zitten terugrekenen om te bedenken waar ik was of wat ik aan het doen was op het moment dat zoiets gebeurt. In de dertig minuten waarin mijn wekker ging en ik dacht “nee, ik draai me nog een half uurtje om”, werden in Parijs 130 mensen afgeslacht en nog veel meer verminkt omdat... Ja, waarom eigenlijk? Omdat sommige mafketels uit Lichtgetintistan het niet kunnen waarderen dat wij westerlingen op vrijdagavond liever naar een restaurant, rock-concert of voetbalwedstrijd gaan in plaats van naar een moskee?

Kiama is een leuk kustplaatsje, een kilometer of 90 ten zuiden van Sydney, met een oud postkantoortje, een oude brandweerkazerne, een oud gerechtsgebouwtje, een oud stationnetje, karakteristieke hotelletjes en mooie huizen aan steile straten in de heuvels rondom de baaien. Het heeft iets gemoedelijks. Het is er niet zo massatoeristisch zoals in bijvoorbeeld Byron Bay. En ik ben er eigenlijk al uit: mocht ik ooit, om wat voor reden dan ook, verhuizen naar Australië weet ik waar ik wil wonen. In Kiama.

Maar dit is niet de reden dat ik nu naar Kiama gekomen ben. De “blowholes” zijn dat wel. Blowholes, ofwel blaasgaten, ontstaan door golf-erosie. Door de golven zijn er gaten in de rotsen langs de kust ontstaan. En als er nu golven tegen de rotsen slaan, spuit het water met grote kracht uit de gaten. Vorig jaar tijdens mijn vakantie op La Palma had ik ook al blowholes gezien, maar deze hier zijn wel een slagje groter. Het gaat met doffe klappen. BOEF!!. Bij de grootste klappen spuit het water wel een meter of 10 de lucht in.

Het blijft die middag vies druilerig weer, dus ik begin maar aan een gebruikelijk rondje: camping zoeken, boodschappen doen, tanken. Volgens de medewerker van het tankstation is het “unseasonable weather”. Te koud en te nat voor de tijd van het jaar. Die term “unseasonable weather” heb ik overigens vaker gehoord, bijvoorbeeld in Port Douglas toen het daar maar 28 graden was in plaats van 34. Maar goed, in Kiama heb ik die dag één keer de zon gezien. Toen zag ik ook een regenboog. Dus inderdaad, ook toen regen. Maar weer of geen weer, in de baai vlakbij de camping wordt nog druk gesurfd, in golven van een meter of 2 hoog.

Op zondagochtend is de zon terug. Op het strand vlakbij de camping krijgen kinderen surfles. Hier op zondagochtend geen ski-klasjes maar surf-klasjes. Ik rij nog een keertje naar de blow holes en loop nog een keertje door het centrum. Langs de haven is er markt. De terrasjes zitten vol.

Tegen 13:00 moet ik toch echt weg, want ik heb nog een lange rit van bijna 500 kilometer voor de boeg. Bestemming: Albury, om daarna vanuit Albury de Great Alpine Road te gaan rijden. Ik heb geen muziek van de Eagles Of Death Metal op mijn i-pod staan. Wel van de Queens Of The Stone Age, een andere band met dezelfde zanger, dus dat gaat keihard aan. In Parijs zijn 130 mensen vermoord. Pourquoi? “No One Knows”.