Datum: 13 november 2015
Plaats: Blue Mountains National Park
Het weer: 's ochtends zon met wat wolken, graad of 24, 's middags en 's avonds onweersbuien, graad of 17
Totaal gevlogen: 19.150 km
Totaal gereden: 4.184 km
Totaal aantal keren de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer: 33

Ik ben nu al 4 weken met een camper op pad en dat bevalt prima. Je bent helemaal vrij om te gaan en staan waar je wilt. Kom je aan op een camping, even zorgen dat je zo recht mogelijk staat, handrem aan, motor uit en je bent klaar. En je hebt altijd al je spullen bij je. Kom je onderweg op een plek waar je blijkt te kunnen zwemmen, even omkleden in de bus en zwemmen maar. Is mijn waterfles of Camelbak leeg, even bijvullen met water uit de tank van de bus. Lunchen? Brood en beleg komen koud uit de koelkast.

Er zitten natuurlijk ook wel nadelen aan. Voordat je weggaat moet je steeds alles opruimen, want spullen die op de tafel, banken of kasten liggen vallen vroeg of laat naar beneden. En alle kasten en lades goed dicht doen. Ik heb al een meerdere keren na een paar honderd meter moeten stoppen om een lade alsnog goed dicht te doen. Verder zijn er wat praktische problemen en nadelen, zoals mijn rechterarm. Die is bruiner dan mijn linkerarm, omdat mijn rechterarm altijd in het open raam in de zon ligt :). De watertank was ook weer een probleempje. Mijn bus staat geregistreerd met een kenteken van Queensland, en heeft dus een standaard uitrusting met spullen uit Queensland. Maar wat blijkt nu. In New South Wales gebruiken ze een andere maat kranen. Dus mijn slangkoppeling voor de slang waarmee ik de watertank kan bijvullen past hier niet op de kranen. Het zou een Belgen-mop kunnen zijn, maar het is echt waar. Onderweg naar de camping in Sydney had ik al gezien dat er een tuincentrum vlakbij de camping is. Dus ik daar naartoe om een passende slangkoppeling te kopen. “Sorry, we don't sell any garden hoses”. Geen tuinslangen en toebehoren in een tuincentrum. Dat kan blijkbaar alleen in Belg... eh... Australië. Gelukkig verkopen ze bij een HEMA-achtige winkel in een winkelcentrum niet ver van de camping wel verloopstukken voor de verschillende maten kranen.

En wat betreft die ruitenwisser en richtingaanwijzer: ja, ook dat gaat nog steeds zo nu en dan mis. Als ik even gauw van rijbaan moet veranderen bijvoorbeeld, zet ik nog wel eens per ongeluk de ruitenwisser aan in plaats van de richtingaanwijzer. Andersom gebeurt ook. Ik heb al regelmatig met mijn groot licht zitten seinen terwijl ik de ruit wilde sproeien.

Op donderdagochtend rij ik vanuit Sydney naar de Blue Mountains, een goed anderhalf uur rijden. Met zon en wat wolken en een graad of 24 is het best aardig weer. Het zal zo rond 11:30 zijn dat ik aankom in Wentworth Falls, één van de plaatsen in het Blue Mountains National Park. Hier zijn wat hiking trails uitgezet rond de gelijknamige waterval. De uitzichten zijn adembenemend met het groen van de bomen met het oranje van de rotsen. Inderdaad, de Blue Mountains zijn niet blauw maar oranje. Hoe verder je echter kijkt, hoe meer je bergen door een blauwe waas ziet. Vandaar de naam. Het verhaal gaat dat de blauwe waas wordt veroorzaakt doordat zonlicht breekt op de etherische olie die door de eucalyptus-bomen wordt afgescheiden, al wordt dit ook weer ontkend.

De hiking trails bij Wentworth Falls zijn gaaf. Bovenaan zijn ze vrij makkelijk en kom je langs het ene uitzichtpunt na de andere. Om een gegeven moment kun je naar beneden het dal in, en splitst het pad zich op in meerdere hiking trails. Eén van de trails leidt langs “Weeping Rock”. De rots huilt inderdaad tranen met tuiten. Mooi watervalletje.

Verderop, bovenaan de “Wentworth Falls”, gaat het pad via steile trappen langs de rotswand diep naar beneden. Je kan er een rondwandeling tot onderin het dal maken. Een wandeling waar je al gauw 5 uur voor uit moet trekken. Zo veel tijd heb ik niet meer, dus ik loop de trail tot de onderkant van Wentworth Falls en ga dan weer naar boven. Eénmaal boven begint de lucht grijs te worden. In de verte is al een bui te zien. Als ik een route onder overhangende rotsen terug naar de parkeerplaats neem, begint het ook bij mij te onweren en flink te regenen. De overhangende rotsen zijn dan een goede plek om onder te schuilen. Als het onweer minder wordt, loop ik de laatste 10 minuten terug naar de parkeerplaats. De trail die ik loop is dan op sommige stukken al veranderd in een riviertje.

Terug op de parkeerplaats neem ik in mijn bus de tijd om te gaan lunchen. Buiten zie ik de ene verzopen kat na de andere de parkeerplaats bereiken. En dan verbaast het me weer hoeveel mensen eigenlijk onvoorbereid aan een wandeling in een nationaal park beginnen. Op slippers, geen rugzak met extra kleding en andere belangrijke spullen mee. Hopelijk hebben ze hun lesje nu geleerd. In de regen rij ik door naar Echo Point in de plaats Katoomba. Daar vind je de Three Sisters, drie rotspunten op een rij, het bekendste stukje Blue Mountains. In de regen en mist zijn ze nog wel te zien, maar heel veel verder dan dat kun je ook niet kijken. Jammer maar helaas, misschien later meer geluk. Onderweg naar de Govett's Leap Lookout, in de plaats Blackheath, rij ik al door de mist. Het heeft geen zin om door te rijden, dus ik stop bij het bezoekerscentrum van de Govett's Leap Lookout. Dat valt eigenlijk ook een beetje tegen. Dus ik hou het maar voor gezien en ga op zoek naar een camping. Op de camping in Blackheath is plek zat. Droog is het die dag niet meer geworden. En met een graadje of 14 is het ook flink afgekoeld, dus er zit niets anders op dan in mijn busje zitten.

De volgende ochtend: zon!!! Ook wel wolken, maar de zon schijnt ten minste. Ik rij weer naar de Govett's Leap Lookout, en dat is de moeite waard. Schitterend uitzicht over Blue Mountains en de Bridal Veil Falls, die inderdaad wel iets weg heeft van een bruidssluier. Mooi om te zien is hoe het water verwaait als de wind aantrekt, en de waterval helemaal scheef wordt. Vooraf had ik hier zelf al een leuke hiking trail uitgezet. Eentje van 8 km, langs de bovenkant van de Bridal Veil Falls en naar Pulpit Rock. Naarmate de dag vordert worden de wolken groter en grijzer. Als ik in de verte weer onweer hoor aankomen, besluit ik om om te keren en ben net voor het onweer terug bij mijn bus. Bridal Veil Falls had ik nog wel gehaald, maar Pulpit Rock niet. Althans, niet lopend. Het zijn die middag vooral korte onweersbuien die vallen. Tussen de buien door ben ik via een omweg met mijn busje alsnog bij Pulpit Rock gekomen. En ook bij wat andere uitzichtpunten en bij “Wind Eroded Cave”. Dus al met al is dit toch nog wel een geslaagde dag.

Eenmaal terug op de camping regent het weer. Er wordt nu ook een “SEVERE WEATHER WARNING” afgegeven. Kans op heel veel neerslag, zwaar onweer en grote hagelstenen in een groot deel van de Blue Mountains. Bij mij regent het inderdaad een minuut of tien ontzettend hard, maar echt noodweer wordt het gelukkig niet. De rest van de avond is een herhaling van de avond ervoor: koud, druilerig, mistig.

Op zaterdagochtend ziet het er nog steeds zo uit. Ik doe nog een poging bij de Three Sisters, maar ik hoef niet eens uit mijn bus te stappen om te weten dat die nu helemáál niet te zien zijn. De laatste kilometer rijden naar de Three Sisters is het zicht soms minder dan 50 meter. Dus ik keer maar meteen om en begin aan mijn rit terug naar de kust, naar de plaats Kiama. En daarmee komt een einde aan twee dagen Blue Mountains. Jammer van het weer. Hier had meer in gezeten bij mooi weer.