Datum: 30 oktober 2015
Plaats: Glasshouse Mountains National Park
Het weer: bewolkt, 23 graden
Totaal gevlogen: 19.150 km
Totaal gereden: 2.594 km
Totaal aantal keren de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer: 17

Mary, Mary, Maryborough. In Maryborough draait alles om Mary. Het is gelegen aan de Mary River, de oude stoomtram heet Mary Ann en de schrijfster van het verhaal van Mary Poppins is hier geboren. De stad ligt een kilometer of 20 van de kust, maar in de rivier is nog een flink getijde-verschil te zien. Mary Ann wordt liefdevol verzorgd door een aantal oudere mannen en rijdt langzaam haar route langs de rivier. Maryborough is ook één van de oudste steden van Queensland, zo heb ik me laten vertellen. Dus ook hier veel gebouwen uit de tweede helft van de 19e eeuw. 's Ochtends maak in een wandelingetje door het stadscentrum en door Queen's Park, de botanische tuin van de stad. De bomen en planten staan in bloei. Het is hier echt voorjaar.

De eigenaresse van de camping heeft me ook aanbevolen om een kijkje te nemen op de wekelijkse markt. Op de markt (wij zouden eerder zeggen braderie) is van alles te koop: honing, parfum, houtsnijwerk, worsten, ovenreiniger, specerijen en CD's met country-muziek, onder begeleiding van een drumcomputer ingespeeld door de locale gitaarheld. Maar je kunt er ook van alles regelen: van een nieuw energie-contract tot je begrafenis of crematie... Een oude lijkwagen moet potentiële klanten naar het kraampje lokken. Ze zijn hier van alle markten thuis.

Daarna begin ik aan de rit richting het Glasshouse Mountains National Park. Onderweg heb ik flink wat regen en motregen gehad. En dat resulteert één keer in een behoorlijk schrikmoment. Op een stuk waar je 90 mag, rij ik hooguit 80. Ik geef een dotje extra gas om een heuvel op te rijden. Ineens voel ik een ruk aan mijn stuur en zie ik de snelheidsmeter heel kort naar 110 schieten. Aquaplaning! Een fractie van een seconde later heb ik de controle over mijn bus terug. Dat had héél anders kunnen aflopen....

Na ongeveer 2,5 uur kom ik aan in Maleny, een dorpje hoog in de heuvels boven Brisbane. Maar het is er vrij fris en het regent pijpenstelen. Dat valt tegen. Ik ben toch in Queensland, de 'Sunshine State'??? De regendruppels zijn koud. Heel wat anders dan de warme regen die in Cairns en Cape Tribulation viel. De hoofdstraat van Maleny is een aaneenschakeling van boetiekjes, kunstgalerieën, boekenwinkeltjes en cafés, sommige in karakteristieke oude gebouwen.

Na een cappucino in Maleny is het nog maar een klein stukje rijden naar een punt waar je een mooi uitzicht over de vulkanen van de Glasshouse Mountains hebt. Door de regen en de laaghangende bewolking heb ik er een hard hoofd in de bergen te kunnen zien. En inderdaad, daar aangekomen zie ik vooral wolken, waarin soms heel vaag de contouren van de Glasshouse Mountains te zien zijn. Op zich nog steeds een mooi plaatje, maar niet helemaal waar ik op hoopte. Morgen nog maar eens proberen...

Met dit weer zie ik het ook niet zo zitten om nog aan een wandeling naar de top van één van Glasshouse Mountains te beginnen. Maar er is een leuk alternatief. In de buurt ligt de Australia Zoo, de dierentuin van Zijne Wild-enthousiaste Hoogheid: de in 2006 overleden Steve Irwin. Woo!! Crikey!! Omdat ik wat later op de dag ben, zijn alle shows met krokodillen al geweest. Maar evengoed toch nog een paar uur door het park gelopen. Een dierentuin waar de dieren echt de ruimte hebben in grote 'enclosures'. Je loopt zo tussen de kangaroos, wallabies, vogels en koala's door. Hoogtepunt: een koala mogen aaien. Wat een leuke beestjes zijn dat.

Na mijn bezoek aan de Zoo is het tijd om naar een camping te rijden. Volgens mijn grote campinggids van de HEMA (en dan bedoel ik niet de Hollandsche Eenheidprijzen Maatschappij Amsterdam, maar de kaarten-dienst die in de jaren '80 is opgericht door HEnry en MArgaret Boegheim) is er een camping op ongeveer een kwartiertje rijden van de Zoo. Eentje met een 'superb mountain view', zo staat er in het boek. Dat lijkt me wel wat. Maar daar aangekomen, geen camping. Wel een gloednieuw en keurig aangeharkt villa-park, waar voor veel geld nog villa's te koop zijn (magnefiek uitzicht op de bergen inbegrepen). Volgens mijn navigatiesysteem ben ik toch echt op de goede plek. Even googelen dus. Volgens Google Maps moet het ook hier zijn. Ik klik de website van de camping aan, en word meteen doorgelinkt naar een website over een gloednieuw en keurig aangeharkt villa-park. Duidelijk, de camping was weldegelijk hier, maar nu niet meer.

Goed, plan B dus: volgens de HEMA is er een ook camping in een zijweg, ongeveer 3 kilometer terugrijden. Maar, ook daar geen camping. Alleen een motel met enkele bungalows. De toegangsweg is volledig geblokkeerd met borden 'No vacancy'. Dat gaat hem ook niet worden.

Plan C: een camping op ongeveer 12 kilometer terugrijden in noordelijke richting. Het is inmiddels bijna zes uur, maar volgens het HEMA-boek is de receptie er tot zeven uur geopend en in het hoogseizoen zelfs tot later. Daar aangekomen, laat het tien over zes zijn, is de receptie toch al dicht. Zo houdt de HEMA me al drie keer een lekkere worst voor... Ik bel het telefoonnummer dat op de deur staat vermeld en krijg te horen dat er geen plek meer is. “Ook niet een 'un-powered site' voor een kleine campervan voor één nachtje?” Nee, ook niet. Ik vraag aan de mevrouw die ik aan de lijn heb of ze nog andere campings in de buurt weet. Ze raadt aan het te proberen bij het “Ocean View Caravan Park”, halverwege de weg naar Maleny (waar ik 's middags al geweest was). Daar ben ik meer dan welkom. Voorzichtig, want het is inmiddels al donker, rij ik mijn busje achteruit op mijn plekje. Straks eten koken, eten, afwassen en douchen. Maar first things first: dat blikje XXXX Gold gaat er wel in. Wat een dag...

De volgende ochtend. Het is nog steeds grotendeels bewolkt, maar her en der is wat blauwe lucht te zien en de zon breekt langzaam door. Met een graad of 20 is het wel frisjes. Dat ben ik niet meer gewend, na twee weken in de tropen te zijn geweest. Vanaf de camping is inderdaad in de verte de oceaan te zien. Daarna is het nog geen 10 minuten rijden naar het uitzichtpunt over de Glasshouse Mountains waar ik gisteren ook al was. Nu zijn de bergen wel mooi te zien. Om precies te zijn, zijn de Glasshouse Mountains “volcanic necks”: als een vulkaan uitdooft, versteent de lava in de kraterpijp van de vulkaan en vormt bazalt. Dat bazalt is veel harder dan de omliggende lagen as en losse stenen waaruit de kegel van de vulkaan is opgebouwd. Als die zachtere lagen as en stenen weg-eroderen, blijft de kraterpijp over, als een kleine berg met hele steile hellingen. De Glasshouse Mountains zijn meerdere van die kraterpijpen bij elkaar. De aboriginals hebben er mooie namen aan gegeven: Beerburrum, Ngungun, Tibrogargan, Beerwah en Coonowrin.

Een klein half uurtje later ben ik bij het bezoekerscentrum van het Glasshouse Mountains National Park. Een vriendelijke meneer van het bezoekerscentrum wijst me enkele mooie hiking-trails aan en tekent op een kaart hoe ik er naartoe moet rijden. Zo sta ik even later aan de voet van Mount Ngungun. De klim naar de top zou een uur moeten duren, maar na ruim een half uur ben ik boven. En wat een uitzicht! Mount Ngungun is de middelste berg van de Glasshouse Mountains, dus rondom zijn de andere bergen te zien. In oostelijke richting zie ik Moreton Island liggen. En in zuidelijke richting is de skyline van Brisbane zichtbaar.

Ik raak aan de praat met een man die even later ook de top bereikt. “Where are you from?”, vraagt hij. “I'm from The Netherlands”, antwoord ik. “Mijn ouders zijn ook van Nederland”, zegt hij met een zwaar Engels accent, “Van Almelo”. “Ah, Tukkers”, zeg ik. Hij lacht instemmend. Als ik vraag of hij wel eens in Nederland is geweest, zegt hij van niet maar hij wil er graag eens naartoe.

Van Mount Ngungun rij ik naar Mount Tibrogargan. Daar is een hiking-trail uitgezet rondom de voet van de berg en eentje naar de top. De route naar de top is alleen geschikt voor ervaren klimmers, het steilste stuk daarvan bij voorkeur voor mensen die ook klimgereedschap bij zich hebben. De klim naar het steile stuk is prima te doen, maar daarna hou ik het toch maar voor gezien. Het rondje rond de voet van de berg is een leuk alternatief. Je kan goed zien dat hier een aantal jaren geleden een flinke bosbrand is geweest. Op de grond groeien alweer gras en kleine struiken, maar de bomen zijn nog dor en zwart.

Na een kort bezoekje aan een tweede uitzichtpunt over de Glasshouse Mountains, is het tijd om de laatste 70 kilometer naar Brisbane te gaan rijden. Een goed uur rijden. Het is avondspits, maar de drukte is vooral de stad uit en ik rij de stad in. Als ik de buitenwijken van Brisbane bereik, laat ik de grijze wolken achter me en rij ik de blauwe lucht tegemoet. Dat worden een paar mooie dagen.