Datum: 28 oktober 2015
Plaats: Maryborough
Het weer: regen en onweer, 25 graden
Totaal gevlogen: 19.150 km
Totaal gereden: 2.329 km
Totaal aantal keren de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer: 14

Na Undara ben ik in vier etappes naar Maryborough gereden:
Etappe 1: Undara Volcanic N.P. – Charters Towers, 400 km
Etappe 2: Charters Towers – Emerald, 480 km
Etappe 3: Emerald – Blackdown Tableland N.P. – Biloela, 380 km
Etappe 4: Biloela – Cania Gorge N.P. – Maryborough, 370 km

De rit Undara – Charters Towers is dus de eerste lange etappe die ik gereden heb. Een rit van 400 km waarin ik maar een paar keer door een dorpje of langs een roadhouse kom. Saai? Nou nee, onderweg is er genoeg te doen:

• foto's maken van de mooie landschappen
• slalommen tussen de doodgereden kangaroos die links en rechts op de weg liggen
• uitwijken voor road trains die me op smalle stukken weg tegemoet komen
• afremmen voor vee dat in de berm van de weg staat te grazen en dat misschien van schrik de weg op kan lopen
• keihard meezingen met de muziek op de I-pod
• koekjes eten
• maar ook: als ik inspiratie krijg voor leuke stukjes tekst om op dit weblog te schrijven, spreek ik ze in op de memo-recorder van mijn telefoon, zodat ik ze later over kan tikken

Onderweg kom ik langs een gecrashte road train. Ik denk dat de laatste aanhanger van de road train is gaan slingeren. De road train heeft een spoor van vernieling van een paar honderd meter getrokken over de weg en in de bermen. Politie en ambulance zijn er gelukkig al bij, dus ik hoef niet te stoppen om hulp te verlenen. Die dode kangaroos zijn ook bijzonder overigens: iedere keer als je er eentje passeert komt er een walm van rottend vlees via de ventilatieroosters de bus in.... Maar verder is het er dus heel rustig. Eén keer heb ik over een afstand van 80 kilometer bijgehouden hoeveel verkeer ik tegenkwam: 6 auto's en 3 vrachtwagens.

Het rijden door de outback gaat eigenlijk best wel snel. Het is dan maar een tweebaans weg (en op sommige stukken zelfs maar een smalle eenbaansweg), je mag er 100 / 110 rijden en op de brede stukken haal je dat makkelijk. En omdat er zo weinig dorpen en kruisingen zijn en omdat er heel weinig verkeer rijdt, hoef je zelden af te remmen. Dus een stuk van 400 kilometer doe je, met tussenstops, in 4,5 à 5 uur. Ik denk dat de route van Cairns naar Brisbane via de outback, zoals ik gereden heb, sneller gaat dan de route via de kust, omdat het daar veel drukker is en je door allerlei dorpen en steden komt met snelheidsbeperkingen, rotondes en kruisingen. Je moet alleen wel dondersgoed opletten op dieren, op road trains en op de weg an sich. Zoals ik zei is de weg soms maar één rijstrook breed. Dat is dus gewoon de Highway, een provinciale weg die dienst doet als snelweg.

En wat ook belangrijk is: op tijd tanken. Je wil niet in de middle of nowhere zonder benzine komen te staan. En dat is met een campervan zoals ik heb nog wel een ding: vooraf wist ik al wel dat ze benzineslurpers zijn en dat je blij moet zijn met een verbruik van 1 op 10, maar dat je eerder moet rekenen op een verbruik van 1 op 8. Maar tijdens mijn eerste dagen in en rond Cairns haalde ik dat niet eens. Ik zag de benzinemeter gewoon elke paar minuten zakken. Dat was 1 op 5 denk ik. Dus heb ik maar besloten om de rest van de vakantie zonder airco aan te rijden, en dat scheelt inderdaad in het brandstofverbruik. Goed, dan is het wel wat warmer en zweteriger in mijn bus maar ach, ik zit er toch alleen in...

De finish-plaats van etappe 1 is dus Charters Towers, een oude mijnstad en dat zie je aan alles. Veel historische gebouwen: het post- en telegraafkantoor, het stadhuis, het beursgebouw. Terwijl ik door de stad loop en foto's maak van de oude gebouwen, word ik aangesproken door een oude man. Hij heet Peter en heeft Ierse wortels. Hij vraagt me waar ik vandaan kom, complimenteert me voor mijn goede Engels (veel beter dan het Engels dat Duitsers en Fransen spreken, zegt hij), en praat vervolgens honderduit over de historie van de stad. Op het hoogtepunt van de “mining boom” zaten er in de hoofdstraat 90 pubs. “En daar boven op heuvel”, wijst hij aan, “zat een bierbrouwerij”. “Da's handig”, zeg ik, “dan konden ze gewoon de vaten bier naar beneden laten rollen, en bij de pubs opvangen”. Peter komt niet meer bij van het lachen. Leuk, zo'n spontane ontmoeting, op een stoep in zomaar een stadje ergens in het binnenland van Australië. Daarna begin ik aan de rit naar Emerald.

Ook in Emerald en in de volgende etappe-plaats Biloela heb ik zo een rondje door het centrum gemaakt. Maar deze dorpen hebben duidelijk niet zo'n historie als Charters Towers. Emerald heeft nog wel een mooi houten stationsgebouw uit 1900, maar daarmee heb je het ook wel gehad. Het verhaal van Emerald en Biloela zit in de campings. 's Ochtends voor vertrek vanaf de camping in Emerald wil ik de watertank van mijn bus weer bijvullen. Al was het maar om zeker te weten dat ik in noodgevallen (als ik bijvoorbeeld onderweg ergens in de outback met pech kom stil te staan), genoeg drinkwater bij me heb. Maar dan zie ik dat ik een stukje koppeling van de waterslang mis, die is waarschijnlijk losgeschoten tijdens de laatste keer dat ik de tank heb bijgevuld. Wat nu... Gelukkig zie ik dat de tuinman van de camping in de buurt is, dus ik vraag of ik een slangkoppeling mag lenen. Hij heeft een passende slangkoppeling voor me, dus de tank kan ik alsnog vullen. De slangkoppeling mag ik houden, want hij heeft er toch genoeg. Aardig!!!

Biloela is een ander verhaal. Ik kom rond 16:30 aan bij de camping, en zie een bord “Sorry, fully booked” staan. De camping vol? Nu al? Het is nota bene nog maar voorseizoen... Ik probeer het toch maar even bij de receptie. De camping is inderdaad vol, maar er is nog wel een klein plaatsje zonder stroom voor me. Prima! De camping is verder al volgeboekt met “workers”: mensen die in de regio werken op de akkers, aan de weg of in de mijnen, overnachten op de camping. Als ik even later de camping op rij naar mijn plekje, zie ik dat de mevrouw van de receptie inderdaad gelijk heeft: als je geen fel geel of fel oranje shirt met reflectie-strepen aan hebt, hoor je er niet bij op de camping.

Naarmate je zuidelijker komt, wordt het landschap groener en de weg minder uitgestorven. Reed ik in de eerste twee etappes nog hele stukken zonder verkeer tegen te komen en zonder een spoor van bewoning te zien. Tijdens de twee laatste etappes rij je eigenlijk continu in landelijk gebied met weilanden en akkers, zie je links en rechts boerderijen en rijdt er best wel veel verkeer. Eigenlijk alsof je ergens midden in Frankrijk over de Route National rijdt. Tijdens de twee laatste etappes heb ik ook uitstapjes gemaakt naar nationale parken: Blackdown Tableland N.P. en Cania Gorge N.P.

De Blackdown Tablelands zie je vanuit de verte al opdoemen, als een plateau dat boven het omringende land uitsteekt. Hier rij ik naar een uitzichtpunt , maar dit gaat niet zomaar. Daarvoor moet ik een stuk over een onverharde weg. De weg is begaanbaar voor 2-wiel aangedreven auto's, zegt het bord bij de ingang van het nationaal park..... Het is inderdaad begaanbaar, maar dan ook net aan. Als ik vooraf had geweten hoe de weg erbij ligt, had ik er niet aan begonnen. Een paar hele steile stukken naar boven en naar beneden, dus stapvoets in eerste versnelling gereden, want in de tweede versnelling moet ik al zo veel bijremmen dat de auto begint te glijden over de losse stenen.

Cania Gorge is beter bereikbaar. Hier heb ik een korte wandeltocht door de kloof gemaakt. En tijdens die korte wandeling heb ik een varaan gezien en oog in oog gestaan met een slang.

En nu dus in Maryborough. Ook een historische stad met veel mooie oude gebouwen. Het weer is omgeslagen. De afgelopen dagen had ik volop zon, en met name rond Emerald was het met temperaturen boven de 35 graden ook heel warm. Maar hier in Maryborough onweert het nu en is het al een paar uur niet droog geweest. Prima, dan kan al het stof van mijn bus spoelen.

Morgen verder richting de Glasshouse Mountains en Brisbane.