Datum: 25 oktober 2015
Plaats: Undara Lava Lodge in het Undara Volcanic N.P.
Het weer: zonnig met wat wolkjes, 33 graden
Totaal gevlogen: 19.150 km
Totaal gereden: 694 km
Totaal aantal keren de ruitenwisser aangezet in plaats van de richtingaanwijzer: 9

Vanuit Port Douglas ben ik via de Atherton Tablelands en de Millaa Millaa Falls naar het Undara Volcanic National Park gereden. De Atherton Tablelands zijn een mooi groen en glooiend gebied. Het doet een beetje Engels aan. Daarna doorgereden naar de waterval Millaa Millaa Falls. Dat is echt het schoolvoorbeeld van een waterval. Zoals je als kind en waterval tekent, zo ziet Millaa Millaa Falls er uit. Een beroemde waterval, want in het verleden zijn hier meerdere shampoo-reclames opgenomen. Je kan er naar de waterval zwemmen, en ook onder de waterval zwemmen. Dus: zwembroek aan en zwemmen maar!

Vanuit Millaa Millaa is het nog een rit van 170 km naar Undara. Aan het begin kom je nog wel door aardig wat dorpen, totdat je het plaatsje Mount Garnet hebt gehad. Dan zie je ineens een parkeerterrein met grote vrachtwagens, passeer je het bord “Road Train Route” en weet je: nu rij ik echt de outback in. En inderdaad, dan rij je nog een uur door niets. Een weg met links en rechts bomen, en één keer een grote afslag, die naar Undara (spreek uit: Un-Dah-Rah).

In het Undara Volcanic National Park ben ik twee dagen geweest. Een geweldig mooie locatie met ontzettend veel dieren. Vooral veel kangaroos (de “Eastern Australian Grey Kangaroo”) en ook wallabies. Je kan echt heel dichtbij de kangaroos komen, ze zitten gewoon naast mijn bus op de camping.

's Ochtends heb ik een begeleide wandeling met gids Bram Collins gemaakt naar de lava tunnels van Undara. Bram is een achter-achter-achter-achter-kleinkind van de meneer Collins die rond 1860  dit gebied heeft geclaimd, toen dit nieuwe gebied werd uitgegeven aan degene die dit het eerst wist te bereiken. Sindsdien is het Undara-gebied in de familie gebleven. Oorspronkelijk eerst alleen als vee-boerderij (cattle station). Maar omdat de familie zelf inzag dat de vulkanische oorsprong van het gebied heel bijzonder is, hebben ze de regering van Queensland in de jaren '80 gevraagd om het gebied tot nationaal park uit te roepen. Daar wilde Queensland niet aan. De familie heeft toen op eigen houtje de camping en lodge aangelegd en is begonnen met het verzorgen van begeleide wandelingen door de lava tunnels. Hiermee wilden ze ervoor zorgen dat de lava tunnels zo goed mogelijk bewaard blijven. Het duurde daarna niet lang voor de regering van Queensland ook inzag hoe uniek het gebied is, en er alsnog een Nationaal Park van maakte om de familie Collins verder te ondersteunen in het behoud van het gebied.

De lava-tunnels zijn uniek: met ongeveer 20 meter hoog en 25 meter breed zijn ze de grootste ter wereld. Het gebied is ontstaan door een vulkaanuitbarsting 190.000 jaar geleden. Tijdens die uitbarsting stroomde er gedurende twee maanden achter elkaar 1000 kuub lava per seconde uit de vulkaan. Een gebied van 1.500 vierkante kilometer raakte bedekt met lava. De lavastroom reikte tot 160 km afstand van de vulkaan, wat het de langste lavastroom uit de recente geologische geschiedenis maakt. De lavastroom volgde rivierbeddingen, en omdat de bovenkant van de lavastroom afkoelde door de buitenlucht, versteende de top van de lavastroom sneller dan de diepere lagen van de lavastroom. Zo zijn de tunnels ontstaan. Op veel plekken zijn de lava-tunnels ingestort. Die plekken liggen nu lager dan het omringende landschap, waardoor in de ingestorte lava-tunnels kleine regenwouden zijn ontstaan, waar de vegetatie compleet anders is dan in de savanne eromheen. Vanaf uitzichtpunten en op satellietfoto's kun je dat verschil mooi zien.

Bram Collins kan hier tijdens de wandeling fantastisch over vertellen. Ook de lodge en camping zijn bijzonder. Toen de familie in de jaren '80 plannen had om een accommodatie voor toeristen te maken, namen ze enkele architecten in de arm. Die stelden echter allemaal voor om eerst met de bulldozer door het gebied te gaan. De familie wilde de natuur juist zoveel mogelijk sparen, dus besloten ze weer om op eigen houtje de lodge op te bouwen. En hoe: met oude treinwagons die ergens te koop stonden. De oudste wagon dateert van 1888. De treinwagons pasten, omdat ze lang en smal zijn, precies op een oude pioniersweg die door het gebied loopt en daardoor hoefden er weinig bomen gekapt te worden. In de treinwagons zijn kamers voor gasten ingericht. Het restaurant bestaat uit een grote overkapping, ook weer omringd door treinwagons. De overkapping is zo gemaakt dat ze er het schaarse regenwater dat er valt mee kunnen opvangen en opslaan in tanks. Voor het drinkwater in de lodge wordt dus vooral regenwater gebruikt, en wat te kort is wordt aangevuld met water uit een natuurlijk ondergronds reservoir (een aquifer). Ook het afvalwater wordt op de locatie gezuiverd, in speciale tanks op een biologisch wijze die al meerdere prijzen heeft gewonnen. Qua drinkwater en afvalwater zijn ze dus helemaal zelfvoorzienend.

Naast de begeleide wandeling door de tunnels kun je vanuit Undara ook op eigen gelegenheid meerdere wandelroutes rondom de lodge lopen: door de bush, langs het moeras (waarin maar eens per 20 jaar water staat) en naar uitzichtpunten. 's Middags ben ik naar een paar uitzichtpunten gelopen. Prima geregeld ook vanuit de lodge. Voor de veiligheid moet je jezelf uitschrijven als je aan een wandeling begint, een weer inschrijven om aan te tonen dat je weer heelhuids teruggekomen bent. Na de wandeling zit ik in het restaurant wat te drinken en hoor ik ineens: “Hey, Fred!” Wie staan daar naast me: Charlie en Mollie, het Amerikaanse stel uit Florida die ik ook al op de campings in Daintree en Cape Tribulation had ontmoet. Te grappig, om elkaar voor de derde keer tegen te komen! Charlie geeft me zijn visitekaartje: mocht ik ooit in Florida zijn, moet ik hem bellen.

Mijn bezoek aan Undara sluit ik de laatste ochtend af met een “Bush Brekkie”, verzorgd door Heather van de Lava Lodge. Om zeven uur 's ochtends een ontbijtje in de bush, alles gekookt, geroosterd en gebakken op kampvuren. “A true Ozzie bush breakfast”, zoals Heather zegt, met “Coffee, roasted toast, bacon, beans, eggs, ash and flies.” Na een praatje met Heather als de rest van de gasten al vertrokken is, ben ik nog twee wandeltochtjes gaan doen en daarna echt vertrokken uit Undara, maar wel met het idee dat dit nou typisch zo'n plek is waar ik nog wel eens terug zou willen komen.